چون غروب فرارسد خارهای دشت پاهای کودکان کاروان را فرامیخوانند و خیمه ها آتش را ... غروب که از راه رسد سنگینی گوشواره بر گوش و معجر بر سر حس میشود ... غروب که فرارسد دیگر صدای برخورد شمشیرها و سرها تمام میشود و صدای هل من مبارز نیز...
شب فرامیرسد و کودکان میمانند و یک عمه ... شب که بیاید دیگر نه زهیر مانده و نه قاسم نه علی اکبر مانده و نه علی اصغر ... نه عباس مانده و نه حسین(ع) ...شب فقط عمه مانده و چند دخترک بی معجر، بی پناه، بی بابا، بی عمو... دیگر پس از حسین آزادگی هم سربریده شده ... آه که دارد صدای شیهه اسبان در گودال میپیچد و صدای استخوانهایی که میشکند و میشکند و ... شب میرسد زینب امشب نماز شبش را شکسته میخواند و هیچکس نمیداند که در قنوت از خدایش چه طلب میکند، شاید آبی برای آتش هجده داغ و شاید دعایی برای کسانی که یحبونهم و یحبونه ...
فردا قافله به راه می افتد و سربلندان عالم پیشاپیش زینب میروند و سایه اند برای داغی آفتاب ...ای خون خدا بعد از تو نان خوردن بر ما حرام که تو را به مشتی گندم سر بریدند.
قافله از نینوا بار میبندد و خورشید در سرخی شفق فرو میرود و جهانی در ظلمت، و همه منتظر تا بدری طلوع کند و جهانی را روشن.
دیگر قافله رفته و در دشت چیزی نمانده جز بدن هایی بی سر و خیمه هایی سوخته و فراتی آرام و صدایی در باد که هل من ناصر ینصرنی...
فَلاََ نْدُبَنَّک َ صَباحاً وَ مَسآءً ، وَ لاََبْکِیَنَّ لَک َ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً ،
(درعوض) صبح وشام برتومویِه میکنم، و به جاى اشک براى توخون گریه میکنم،
حَسْرَةً عَلَیْک َ ، وَ تَأَسُّفاً عَلى ما دَهاک َ وَ تَلَهُّفاً ،
از روى حسرت و تأسّف و افسوس برمصیبت هائى که برتو واردشد،
حَتّى أَمُوتَ بِلَوْعَةِ الْمُصابِ ، وَ غُصَّةِ الاِکْتِیابِ.
تا جائى که ازفرط اندوهِ مصیبت، وغم و غصّه شدّتِ حزن جان سپارم.
(زیارت ناحیه مقدسه)
